ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ
Η πίστη και η συνεπής προσήλωση στο καθήκον, η ζεστή και παλλόμενη αίσθηση του χρέους προς την ιστορική μας παράδοση ,μας συγκέντρωσε σήμερα όλους εδώ.
Και συγκεντρωθήκαμε όχι για να εξαντληθούμε σε μια φλύαρη και μεγαλόστομη ωραιολογία , αλλά για να αποτίσουμε απλά και σεμνά τον οφειλόμενο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης.
Αυτή την ώρα της περισυλλογής και αυτοσυγκέντρωσης , της συλλογικής ευθύνης αλλά και της ατομικής υπευθυνότητας , ζωντανεύουν μνήμες άγρυπνες που αναδίδουν την ουσία της πάλης και σαρκώνουν υψηλές ιδέες.
Και ταιριάζει σε τούτη την αναπόληση και μνήμη χαρμόσυνη , και αίνος απέραντος , και υμνολόγηση δοξαστική.
Όμως της πρέπει και στοχασμός , επίγνωση και προβληματισμός . Γιατί , οπωσδήποτε οι αγνές μορφές των ηρώων του 21 που φτερουγίζουν αυτές τις στιγμές κοντά μας , θέλουνε να μάθουνε αν διατηρήθηκε η ηθική συγγένεια μαζί τους και το σπουδαιότερο , τι φτιάξαμε με τη λευτεριά που μας έδωσαν.
Και για τούτα και για κείνα η ιστορία έχει πει το λόγο της.
Εμείς απλά κλείνοντας ευλαβικά το γόνυ, θα πορευτούμε για λίγο μαζί , για μια κάποια προσέγγιση στη λαμπρότερη ίσως ώρα του γένους ,με απόηχα μολογήματα καρδιάς. Το θαύμα του 21 δεν πρέπει και δεν μπορεί να κλειστεί σε κάποιες ψυχρές σελίδες ιστορικής αφήγησης , ούτε και να ιδωθεί αποκομμένο από της πραγματικές αιτίες που το γέννησαν και το εξέθρεψαν.
Το κουβάρι της μεγαλουργίας του 21 άρχισε να ξετυλίγεται από τη μέρα που το σήμαντρο της Αγιάς Σοφιάς έπαψε να χτυπά .Τι κι αν τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Η φωνή της ιστορίας ,ο έρωτας της ελευθερίας και η φλόγα της Ορθοδοξίας κρυφόκαιγαν ασίγαστα στα σωθικά του δουλωμένου έθνους . Και η εκκλησία έμελλε να γίνει για 4 αιώνες η κιβωτός του ελληνισμού.
« Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα ναι»
Χαμοκλησιές και μοναστήρια χωρίς καμπάνες και σήμαντρα , γέμιζαν το σούρουπο της μακριάς νύχτας με σκλαβόπουλα .Στο τρεμάμενο φως του καντηλιού βραχνά ο παπαδάσκαλος θεριεύει τη αποσταμένη ελπίδα ,και πλατιά τα ονείρατα αναδεύει. Ο Πατριάρχης της Πόλης γίνεται ο εθνάρχης των ραγιάδων ,ο Πατροκοσμάς ακούραστος εθναπόστολος κηρύσσει την πίστη στο Χριστό και στη λευτεριά.
Ο Θούριος του Ρήγα τραγουδιέται βουβά στα χείλη και στην καρδιά ,ποτίζοντας με δάκρυ και αίμα το δένδρο της Μεγάλης Ιδέας,
Ψηλά,στα λεύτερα κορφοβούνια οι κλεφταρματολοί με σύμβολο τον καταπατημένο Σταυρό γίνονται η μαγιά του ένοπλου ξεσηκωμού.
Στο Ζάλογγο οι γυναίκες τραγουδούν τη ζωή , σέρνοντας στα βράχια το χορό του θανάτου.
Κι όταν ήρθε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 21, ο Δεσπότης ευλογά τα όπλα στην Βηθλεέμ των Ελλήνων , την Αγία Λαύρα ,για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδας την ελευθερία.
Ευθύς η αυλαία στο θέατρο των θαυμάτων ανοίγει.
Μεγάλη η απόφαση. Παραφροσύνη την είπαν οι ξένοι .Πώς να καταλάβουν οι Μέτερνιχ και οι καγκελάριοι ότι την ηθική πορεία της ανθρωπότητας χαράζει όχι η ισχύς των μεγάλων αλλά η θυσία των μικρών .Πώς να καταλάβουν οι εκάστοτε ισχυροί της γής την ιστορική αλήθεια ότι πέρα από τη λογική των αριθμών και των πιθανοτήτων υπάρχει η δύναμη της ψυχής και το πύρωμα της καρδιά ,ότι υπάρχει η πίστη στην ελευθερία,την τιμή και την αξιοπρέπεια , αξίες πανανθρώπινες και αιώνιες .Εμάς τους ΄Ελληνες λέει ο Μακρυγιάννης ο θεός μας έκανε πάντοτε λίγους.΄ Όλα τα θεριά τρώνε από εμάς αλλά πάντα μένει η μαγιά. Κι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να πεθάνουν για αυτήνη την πατρίδα , λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν.
Αυτή η σκόρπια γενιά ,ότι απόμεινε από το κάψιμο ,το ρήμαγμα ,το παιδομάζωμα και τα βασανιστήρια ,γιγαντωμένη όμως με το πικρό γάλα του μαρτυρίου , ξεσηκώνεται απ άκρη σ άκρη.
Με μιάς λέει ο Βαλαωρίτης <αναστηλώνεται ο Μωριάς , η Ρούμελη μουγκρίζει , ιδρώνουν αίμα τα βουνά ,το δάκρυ πλημμυρίζει .Διαβαίνει μαύρη η άνοιξη ,πέτρα δε μένει ασάλευτη ,κλαρί χωρίς κρεμάλα>.
Στην πόλη των ονείρων του ΄Εθνους το σχοινί του Πατριάρχη γίνεται λάβαρο ιερού αγώνα. Στην Αλαμάνα το σουφλί του μάρτυρα Διάκου ατσαλώνει τους ραγιάδες .Στο μαρτυρικό λιμνοχώρι του Μεσολογγιού ,οι ελεύθεροι πολιορκημένοι , χορτασμένοι από την πείνα ,σωστά σκέλεθρα ,ανοίγουν τις πύλες και βγαίνουν .Το δαυλί του Καψάλη αφύπνισε τη δηλητηριασμένη και ναρκωμένη από την Ιερά Συμμαχία Ευρώπη ,στρατεύοντας φιλελεύθερες συνειδήσεις στο πλευρό των Ελλήνων .Στα μυροβόλα νησιά του Αιγαίου τα ολοκαυτώματα της Χίου και των Ψαρών γίνονται θρύλος στη λογοτεχνία και στη ζωγραφική ,σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σ ΄όλο το κόσμο.
Το Κούγκι , η Γραβιά ,τα Δερβενάκια , το Κεφαλόβρυσο ,το Μανιάκι ,γίνονται της δόξας ρημοκλήσια.
Σταυρός και καριοφίλι μαζί , πλάι στη λερή φουστανέλα το τριμένο ράσο. Κοντά στους μεγάλους πολέμαρχους ,τους καπετανέους τους πολιτικούς και τα φλογισμένα ράσα στέκονται γενναίοι αγωνιστές οι αγρότες ,οι τσοπάνηδες οι ναύτες ,οι εργάτες ,που ξυπόλητοι και πεινασμένοι ζωντανεύουν τον αγώνα και στο τέλος φεύγουν όλοι σιωπηλοί ,σεμνοί ,μαρτυρικοί ,ταπεινοί αλλά και ξεχασμένοι ,αφού έκαμαν το χρέος προς την Πατρίδα,και Τελειωμό δεν έχουν.
Η λύτρωση ,ύστερα από οχτάχρονο ανελέητο σκληρό αγώνα ήρθε ,όμως η ροδαυγή της λευτεριάς δεν βρήκε τους ξεσηκωμένους ραγιάδες αφέντες στον τόπο τους.
Το σαράκι της φυλής ,η διχόνοια η δολερή,οι πανούργες δολοπλοκίες και οι υψηλές διπλωματίες άνοιξαν και άφησαν βαθιές πληγές που πέρασαν πολλά χρόνια για να επουλωθούν.
Τα χρόνια και οι καιροί πέρασαν ,Στο διάβατους αγνοήσαμε την ιστορία μας και όποιος αγνοεί την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει.
Ξαναζήσαμε νεες τραγωδίες με το ολοκαύτωμα της Κρήτης το 1866,με το ξεκλήρισμα της Μικρασίας το 1922 ,με την προδοσία στην Κύπρο το 1974.
Και σήμερα ,στους καιρούς των κατασκευασμένων Μπραίμηδων και Κιουταχήδων,στην εποχή της Νέας τάξης πραγμάτων ,οι ισχυροί της γής που ποτέ δεν έμαθαν δικαιοσύνη συνεχίζουν το ρόλο τους. Πάντοτε αδιάβαστοι ,επιλήσμονες και πλαστογράφοι της ιστορίας ,αχαριστεύονται τόσο προκλητικά το γένος το ελληνικό.
Αμφισβητούν σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα ελεύθερων λαών ,υποδαυλίζουν διεκδικήσεις και μεγαλοϊδεατισμούς από βορά και ανατολή.
Αυτοί οι άνθρωποι του πολέμου υπαγορεύουν σ ΄εμάς την ειρήνη.
Μας προτρέπουν να γράψουμε καινούρια βιβλία ιστορίας για τα παιδιά μας ,Πρέπει να απαλείψουμε λένε ,τα μελανά σημεία .Σήμερα των γειτόνων μας ,αύριο τα δικά τους.
Πρέπει ,πάση θυσία,να παραχαραχτεί η αιώνια ιστορική αλήθεια που λέει ότι την ηθική πορεία της ανθρωπότητας την χαράσσει και χειραγωγεί , όχι η ισχύς των μεγάλων αλλά η θυσία των μικρών.
Γιαυτό σήμερα το πνεύμα του 21 μας είναι τόσο αναγκαίο όσο ποτέ.
Μας προσφέρει την ευκαιρία να ανιχνεύσουμε πάθη και λάθη. Να αντλήσουμε τα χρήσιμα για το μέλλον εθνικά ,πολιτικά και κοινωνικά διδάγματα .Γιατί ,αρετή ενός λαού είναι να ακούει και τον επώδυνο βόγγο της ιστορίας του. Αρετή ενός λαού είναι να συγχωρεί ,αλλά να μην λησμονεί. Αρετή ενός λαού είναι να διδάσκεται από τα λάθη του και να σφυρηλατείται από τα πάθη του.
Ας κάνουμε κι εμείς, όπως οι ηρωϊκοί εκείνοι Μεσ/γγίτες και τη δική μας έξοδο. Μια έξοδο από τον καιροσκοπισμό ,τον ωχαδερφισμό που μας ναρκώνουν σαν έθνος και μας ξεκόβουν από τις ρίζες μας και τις παραδόσεις μας.
Μόνο με άγρυπνη Εθνική Συνείδηση , ομοψυχία και πίστη στο Θεό η Ελλάδα ποτέ δεν θα πεθάνει ,αλλά θα βαδίζει μπροστά και όλο ψηλά κι όλο ψηλότερα προς ‘όλα τα ωραία και τα μεγάλα. ΄Όχι ‘άλλες εθνικές συμφορές.
Της Ρωμιοσύνης δεν της ταιριάζουν οι αλυσίδες ,ο Θεός την έχει πλάσει αληθινά ελεύθερη και φωτεινή.
Με την πεποίθηση ότι απηχώ τους πόθους και τα οράματα και της δικής σας ψυχής ,σας καλώ να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: